دارو… بالاخره آری یا خیر؟

بسیاری سوال میکنند اگر از روشهای انرژیک استفاده کنیم آیا باید با داروها کلا خداحافظی کنیم یا خیر؟
گرچه سوال ساده ای نیست اما سعی میکنم بصورتی ساده آن را پاسخ دهم. تاریخچه کشف داروها بخشی از پاسخ را بدنبال دارد فرضا آقای فلمینگ با کشف پنی سیلین توانست جمع زیادی از مردمی که از بیماری عفونی جان خود را از دست می دادند را نجات بخشد اما بعدها، چون بیماران متمدن و امروزی بدنبال بدست آوردن سریع و بی زحمت سلامتی بودند، پزشکان را که خیلی هم عوارض آنرا نمیدانستند، برای هر گونه بیماری ساده، وادار به تجویز بی رویه این دارو کردند و حاصل آن پایین آمدن سطح ایمنی و توان دفاعی بدن انسانها در طول زمان شد. تبعا بیماری ها شدید تر شدند و داروها نیز برای مقابله با آنها قوی تر. این چرخه باطل از سویی دیگر تجارت دارو را بشدت رونق داد طوریکه برنامه های تبلیغاتی برای عرضه و فروش اغلب داروها نیز رواج پیدا کرد. در این میان قربانی کسی جز انسانهای غافل نبودند و مافیای دارو هم برنده اصلی.
داروها همچون یک تیغ دو دم هستند. یک دم آن بیمار را آرام و خشنود میکند و یک دم دیگر بیمار را به نوع دیگری از بیماری (در آینده) سوق میدهد!
بهیچوجه منکر فایده های آنها نیستم اما مصرف بی رویه آنها رانیز هرگز تایید نمیکنم. داروها نیز معجزه گر نیستند و وجود انسانی که خداوند بصورت کامل خلق فرموده هرگز حیات «بشرط مصرف دارو» را تایید نمیکند. پس بالاخره آری یا خیر؟!
داروها در زمانی که اضطرار و فوریت وجود دارد آری و در غیر این صورت خیر. این پاسخ البته بسیار چالش برانگیز است از آنجایی که: چطور میتوان این فوریت یا عدم آن راتشخیص داد!؟
بهترین و مطمئن ترین راه پیشگیری است. آری این شعار خیلی تکراری است اما…(ادامه دارد)